De Child Protection Workshop en mijn eerste dag op Salariin Kampuchea

Ik ga weer verder waar ik gebleven was. Het is nu dinsdagavond en ik heb weer een hoop te vertellen over maandag en vandaag. Weer zoveel nieuwe indrukken, zoveel bijzonderheden. Ik loop constant met een notitieboekje zodat ik de leuke momenten kan opschrijven en ze niet vergeet!

Maandag op tijd uit bed want deze dag moeten we de verplichte Child Protection Workshop volgen. De workshop wordt gegeven door Michael, de baas van ConCERT. Hij is een Engelsman die al jaren in Siem Reap woont en getrouwd is met een Cambodjaanse.

Er zijn 12 deelnemers voor de workshop. We worden in groepen van 3 verdeeld en elke groep moet een presentatie geven over wat Child Protection voor ons betekent.  Een goede manier om echt over het onderwerp na te denken en het belang ervan. Vervolgens vertelt Michael ons over de geschiedenis van Cambodja en hoe de geschiedenis zijn impact heeft gehad op het dagelijks leven nu. Ik ben erg geboeid en ik ga er zeker meer over lezen. Er is hier zoveel geschiedenis. 

's Middags vertelt hij over de cultuur van Cambodja en de verschillen met de Westerse cultuur en hoe we dit moeten toepassen in de praktijk met de kinderen. Hij vertelde een aantal regels waar we ons aan moeten houden als we in de buurt van de kinderen zijn. Nooit alleen zijn met een kind, foto's maken mag, maar geen kwetsbare foto's met namen. Verder gaf hij ons een aantal tips en vertelde hij verhalen over het leven van de kinderen hier in Siem Reap. Het zou kunnen dat sommige kinderen af en toe een dag, of een paar dagen, niet op school verschijnen omdat ze moeten werken voor hun ouders, of omdat ze de avond ervoor moesten werken en dus moe zijn. Ook verhalen over kinderen en jonge vrouwen die met een baby door de straat lopen en toeristen vragen of ze melkpoeder willen kopen voor de baby, dat de toerist dus een blik koopt ter waarde van 20-30 dollar, en de jonge vrouw vervolgens - nadat de toerist is weggelopen - teruggaat naar de winkel, het blik terug verkoopt, en de opbrengst met de winkelier verdeelt. 

Ook gaf hij ons de waarschuwing om niks van kinderen op straat te kopen. Dit geld gaat naar hun ouders of verzorgers. Elke keer als de kinderen met geld thuiskomen dan is dat voor de ouders een reden om de kinderen de volgende dag weer op pad te sturen, want ze brengen geld binnen.

Ook vertelde hij ons wat een vrijwilliger meemaakte een week geleden. Ze was door Pub Street aan het lopen waar dus alle dronken toeristen de rust en kalmte uit Siem Reap verdrijven. De Siem Reapenaars vinden die toeristen helemaal niks. Ja het is een bron van inkomsten maar hoe de toeristen zich 's avonds gedragen en kleden, dat vinden ze verschrikkelijk. Anyway, ze zag dus twee mannelijke toeristen rond een jong Cambodjaans meisje staan. Ze was aan het dansen, ze was waarschijnlijk een jaar of 12 en het was al na middernacht. Ze gaven haar geld en de vrijwilliger telde al gauw 10 dollar in de handen van het meisje. 

De vrijwilliger stapte op deze twee jonge mannen af en vroeg hen te stoppen met het geven van geld aan dit meisje. Ze zei: waarschijnlijk bedoelen jullie het goed en willen jullie dit arme meisje graag geld geven om eten te kopen, etc, maar zo'n meisje verdient dan zo 35 dollar op een avond, 1000 dollar per week (wat dus echt heel veel geld is aangezien het gemiddelde inkomen in Cambodja 300 dollar per JAAR is!)  Nu is het nog een jong meisje en kan ze op deze manier, door medelijden te wekken, geld verdienen. Maar over een een paar jaar is het een jonge vrouw en dat moet ze andere manieren verzinnen om zo veel geld te verdienen. Zo belanden veel jonge vrouwen in de prostitutie. 

Dan denk je dat je goed bezig bent door geld te geven, maar het meisje is dus echt beter af zonder ons geld. Goede tips allemaal. Het was een nuttige workshop. 

Maandagavond was ik moe van alle indrukken die dag dus heb ik lekker een broodje gegeten in de guesthouse samen met een paar andere vrijwilligers die in deze guesthouse zitten. We hadden namelijk een heerlijke en vullende lunch genuttigd tijdens de workshop. Die avond vroeg naar mijn kamer en dus mijn vorige blog geschreven.

Het is nu ondertussen woensdagmiddag. Ik zit hier bij het zwembad van de guesthouse naast mijn guesthouse. Mijn middagpauze duurt 3,5 uur. Mijn dagen zijn namelijk van 8 tot 11 en van 14.30 tot 18.30. Heel lange dagen maar ook een lange pauze dus. Ik kan mezelf maar beter nuttig maken in deze lange pauzes dus heb ik ervoor gekozen om bij het zwembad te gaan zitten haha. Maar de zon is zo heet dat het toetsenbord gloeiend heet is. Ik denk dat ik wel een aantal keer deze pauzes ga gebruiken om een museum te bezoeken of om te gaan "sightsee'en".

***********

Dinsdag was dus mijn eerste dag op het project. Ik werd 's ochtends om half 9 opgehaald door Sari. Zij reed met haar scooter achter mij aan om te checken of ik wel de weg wist naar het project. Door de stad en het platteland reed ik er in 1 keer naartoe. Ik was gewoon verbaasd van mezelf! En Sari ook.

Daar was ik dan weer op Salariin Kampuchea. Om 09.00 uur begint de les van teacher Bona die hij samen doet met een vrijwilliger uit Australie, Graidy. Lieve meid van 23. Zij is hier sinds december vrijwilliger en blijft nog een maand. Teacher Bona is 30 jaar en geeft dus Engelse les, aan de Romdoul Classes - Romdoul is een soort bloem hier in Cambodja, De les werd gegeven in het lokaal in het buitengebouw. Het was een klas van 9 kinderen in de leeftijd van 14 tot 20 maar ze zagen er een stuk jonger uit! Ik vind het echt lastig om de leeftijd van de Cambodjanen te schatten. 

Het lokaal heeft een dak van platen en muren van bamboeplanken. Aan de muren hangen posters met verschillende thema's zoals the alphabet, flags, animals, fruit, parts of the body. 

Ik heb mezelf geintroduceerd aan de kinderen en verteld waar ik woon. Ze wisten niet waar Nederland ligt dus dat heb ik op de wereldkaart aangewezen. Ze waren allemaal verbaasd dat het zo ver weg lag. Toen ik mijn leeftijd vertelde moesten ze allemaal grinniken. Nu grinniken ze wel heel vaak maar dat grinniken gebeurde ook bij de andere klassen. Ik vraag me toch echt af wat er in die hoofdjes omgaat. 

De les begon en ik bleef observeren. Ik had geen actieve rol in de les. Huiswerk werd overhoord en tijdens les leerden de leerlingen een aantal nieuwe woordjes. De les vloog echt voorbij.

De tweede les die ik bijwoon is de klas van Tep. Hij is 29 jaar en geeft uiteraard ook Engelse les, hij heeft de Smart Classes. Hij was even naar de markt dus Steph, ook een Australische vrijwilliger van 23 die volgende week al vertrekt, nam de les waar. Zij zit er ook al sinds december en schudde de les zo uit haar mouw. Ik hoop dat ik dat straks ook kan want het zal me niets verbazen als Tep wat vaker zomaar naar de markt ga. Het is de bedoeling dat ik straks met Tep ga werken.

Het is trouwens heel leuk hoe de lessen beginnen en eindigen. De kinderen staan op en zingen 's ochtends: Good morning teacher, good morning teacher, how are you today? en dan zeggen de teacher en vrijwilliger: I am fine thanks, how are you? En dan zingen de kinderen I am fine. Thank you teacher thank you teacher.  

Grappiger is het liedje als ze weggaan: goodbye teacher, goodbye classmates, see you tomorrow, wash wash your hands, brush brush your teeth.

Na deze les was het 11 uur. Pauze dus. Nog even wat gekletst met Graidy en Steph. Ze vertellen me alle ins and outs van het werken bij Salariin Kampuchea en brengen me op de hoogte van allerlei praktische zaken. De computers, het kopieerapparaat, het toilet die we allemaal het liefst vermijden, ons eigen postvakje, etc. 

Toen naar mijn guesthouse gefietst wat 4,5 kilometer verderop is. Ik fiets dus 18 kilometer per dag! Ik kan wel zeggen dat ik zadelpijn heb, vooral aan het einde van de dag op de terugweg!! Heb geluncht in de guesthouse met wat andere vrijwilligers en ben weer op tijd terug gegaan omdat de Life Sciences les van die middag een kookles was en dat wilde ik wel even zien. Ze maakten een typisch Khmer gerecht, Amok. Het rook heerlijk en het zag er goed uit. Ik ga dat maar gauw proberen in een van de vele restaurants hier.

Mijn volgende les begon om 1400 uur met Puth. Hij geeft les aan de Youth Team en hij is hier helaas aanstaande vrijdag voor het laatst. Hij heeft business administration gestudeerd en heeft een betere baan gevonden. Bona zal zijn lessen overnemen.

De Youth Team zijn de wat jongere kinderen. Ik schat tussen de 6 en 12, maar zoals ik al zei het is lastig in te schatten. In deze klas zitten rond de 20 kinderen waarvan 5 jongens. 

Het niveau is hier wel een stuk lager. Bij mijn introductie stelden ze niet heel vragen. Wel moesten ze weer lachen toen ik zei dat ik 29 was. Volgens Cambodjaanse begrippen ben ik trouwens al 30. Het gaat om het jaar waarin je geboren bent, de datum doet er niet toe. Fijn is dat hè, kan ik alvast wennen.

Toen begon de les en werd er een luisteroefening gestart. Ze hadden allemaal moeite met het woord "Peaches", de teacher ook. Deze heb ik dus een aantal keer voor de klas herhaald. 

Daarna volgde ik nog twee lessen van Tep totdat hij om half 6 zei dat ik wel naar huis kon gaan. Mijn eerste dag, ik zal wel moe zijn. Was ik ook wel een beetje.

Het was echt een bijzondere ervaring om die kinderen te zien en om ze zo gretig te zien. Ze willen echt heel graag leren allemaal. Ze zijn zo enthousiast. Ze zingen allemaal mee. Hier doet het er niet toe of het wel "stoer" is als je meezingt of als je elke keer aan de beurt wil komen. Iedereen zet zijn beste beentje voor en helpt elkaar. Als iemand aan de beurt is en diegene weet het antwoord niet, dan fluistert de hele klas het voor! Zo grappig. Als de kinderen een beurt krijgen of een vraag stellen dan staan ze altijd op. Dat vind ik heel netjes. En zijn ook allemaal heel beleefd en zeggen allemaal netjes gedag. Ze noemen mij nu ook teacher.

Ik vond het heel ontroerend te zien dat ze zo ontzettend hun best doen. Het onderwijs bij Salariin Kampuchea is voor hun even een ontsnapping uit de werkelijkheid, uit hun zware en armoedige leven...